วันอาทิตย์ที่ 28 มกราคม 2007

ผ่านมาหลายวันไม่มีเวลาเขียนบรรทึก พอดีวันนี้มีเวลาก็ขอเขียนรวมเลยแล้วกัน

วันนี้ตื่นตอน 8:30 เพราะเมื่อคืนนอนหลับๆ ตื่นๆ ตั้งแต่เที่ยงคืนจนถึง ตีสอง (รู้สึกตัวตอนเที่ยวคืนก็เปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าแปรงฟัน แล้วก็นอนต่อ เพราะที่หลับๆ ตื่นๆเพราะทำการบ้านอยู่ กะเอนหลังนิดหน่อย แต่ก็หลับไปไม่รู้สึกตัว) ตื่นมาอย่างแรกที่ทำก็คือ เปิดคอมพิวเตอร์ แล้วการแปลง cd ที่อาจารย์ให้มาเป็น Mp3 เพราะซื้อเครื่อง Mp3 ไว้ก่อนมากะว่า เผื่อจะ้เอาไปฟังที่ไหนก็ได้ ระหว่านั้นก็ดู TV ไปด้วยรายการการตูน์ ก็เหมือนบ้านเรา
ประมาณ 9:30 ก็อาบน้ำ ,10:30 กินข้าว (มาม่าญี่ปุ่น)
ซื้อมาเก็บไว้หลายวันแล้ว เป็นมาม่าแห้ง แบบเติมน้ำสามนาที แล้วเทน้ำทิ้ง ก็อธ่อยดีนะ หวานๆ เผ็ดๆ ห่อใหญ่ๆ 99 เยน หลังกินเสร็จ ประมาณ 11:30 จิมมี่โทรมาชวนไปกินข้าวแถวนี้ บอกให้เตรียมตัวไว้ เที่ยงเจอกัน
พอเที่ยงตรงก็เดินไปหาของกินกันเป็นกลุ่ม 6 คน ก็เจอหลายร้าน แต่สรุปก็จบที่ร้านอูโด้ง แต่ไม่ได้กินเพราะยังไม่หิว ก็เลยขอตัวออกมาก่อน กะจะไปเดินหาข้าวหน้าเนื้ออธ่อยๆ แบบที่เคยกินเมื่อครั้งก่อน อากาศก็เย็นมากๆ และมีลมด้วย ใส่เสื้อธรรมดามา ถุงเท้าก็ไม่ได้ใส่ หนาวจริงๆ แต่ก็ยังเดินทางไปเรื่อยๆ เดินไปเดินมาในที่สุดก็หลง แต่ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะตอนนี้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้แล้ว ดูแผนที่ก็เป็น ต่อรถไฟฟ้าบนเดินใต้ดินก็เป็นแล้ว แต่ก็ไม่ได้เอาแผนที่ขึ้นมาดู เจอร้านขายของอะไรก็แวะดูราคาแต่ก็ไม่ซื้อรู้สึกว่าแพง เพราะมากกว่า 100 เยน สงสัยติดใจร้าน shop 99 แล้ว

ในที่สุดกินเดินมาเจอเรื่อง shop99 เป็นเรื่องเดียวกันกับที่ซื้อเป็นประจำ แต่วันนี้เดินมาอีกทาง เลยไม่รู้ว่าเดินไปไหน ก็เลยซื้อของกิน กะซื้อมื้อค่ำด้วย และอุปกรณ์สำหรับรับประทานอาหาร ช้อน ตะเกียบ ชาม ที่จริงซื้อรสดีถุงใหญ่มา เห็นมีแถมช้อนด้วยตอนจัดกระเป๋า เห็นลูกเล่นอยู่ไม่ได้สนใจ พอมาถึงนี้หายไปแล้ว วันนี้ก็ต้องจ่ายไปทั้งหมด 1,249เยน แพงที่สุดก็ ปลาหมึกยักษ์ย่างราคา 299 เยน
ที่ว่าซื่อ shop99 เพราะราคาลงท้ายด้วย 99 ไม่ใช่ว่าไม่มีของราคาเกิน 99 เยนนะ

ขาเดินกลับที่พัก ลมการพัดแรง ตอนนี้ก็ประมาณ 13:30 เดินไปก็นึกไป วันนี้เห็นอะไรบ้าง ในร้านที่แวะเห็นย้ายพาหลานมาซื้อขนม พี่พาน้องมาซื้อขนม แม่มาซื้อขนมกับลูก โตไล่ๆกับลูก แต่พูดภาษาญี่ปุ่นเก่งกว่าผมอีก มีศัพท์หลายคำที่ยังไม่ได้เรียน ระหว่างทางก่อนถึงก็มีจักรยานสองคันขี่ตามหลังมา เป็นพ่อแม่ลูก พ่อขี่นำแม่กับลูกขี่ตาม ผมหยุดให้เขาไปก่อน เขาก็พูดว่า "โกเมงนาไซร์ " (คำขอโทษแบบสุภาพมาก) จริงๆ แล้วผมกะจะดูหน้าลูกเขา เป็นเด็กผู้ชายด้วย ก็น่ารักดีนะ

คิดขึ้นได้ว่าวันนี้ทำไมไม่เห็นหน้าลูกเมียนะ แล้วก็รู้สึกว่าสงสัยลูกเมียต้องคิดถึงแน่ๆ เลย
( อยากพาลูกเมียมาอยู่ด้วยจัง ถ้าไม่คิดค่าที่พัก กินแบบง่ายๆ ก็อยู่ได้อย่างสบายๆ )

พอถึงที่พักก็ทำข้าวกินก็เป็นมาม่าแต่มีปลาหมึกด้วย เสร็จก็ดูทวีและทำการบ้านอ่านหนังสือจนถึง 18:30 ก็ทำอาหารกินอีก ก็เป็นมาม่าอีกแต่รสไม่ซ้ำกัน อธ่่อยไปคนละแบบปลาหมึกยังเหลือ ก็เอามากินอีก สักพักก็โทรศัทพ์ไปหาที่บ้าน ทั้งมือถือ และบ้านไม่มีคนรับสายไม่รู้เป็นอะไร อย่างบอกครอบครัวว่า โกเมงนาไซร์นะ.

[ 21:37 ] Bye